მიუხედავად იმისა, რომ აქ სრული სიწყნარეა, ზუსტად ამდენი ადამიანი შემოდის ყოველდღე ჩემს ბლოგზე იმის შესამოწმებლად, რამე ახალი ხომ არ დამიწერია.
ზოგი სერჩით ხვდება, ზოგი გამიზნულად, ზოგი შემთხვევით.
მე კიდევ აგერ უკვე მეოთხე თვე იწურება, რაც ხმა არ ამომიღია.
რატომ? საინტერესო არაფერი ხდება, რისი მოყოლაც მომინდებოდა? როგორ არა, მაგალითად შემეძლო დიდი აღფრთოვანებით მომეყოლა სტამბულის თრიფის შესახებ და რაც მთავარია იმის შესახებ რომ ბოლოსდაბოლოს Archive-ს კონცერტზე ვიყავი.
ოცნების ასრულებას ვერ დავარქმევ, რადგან არ ვიცი რას ნიშნავს ოცნება, არ მაქვს ოცნებები, როგორც ასეთნი. ბავშვობის ძველ ჩანაწერებში ბევრჯერ წამიკითხავს საკუთარი დასკვნა იმის შესახებ, როგორ მირჩევნია ფიქრი ოცნებას. არ ვიცი ალბათ ბევრმა ცნობილმა გენიოსმა უკვე თქვა ამის შესახებ რამე, მაგრამ ფაქტია ბავშვობაში ნაკლებად ვიცნობდი ცნობილ გენიოსებს, არც ახლა ვწყალობ მათ ფრთიან გამონათქვამებს დიდად.
მანქიერი ბლოგი 