დაკარგული თაობა

ჭია ჭია მაპოვნინე

მე შენ დედას გაპოვნინებ..

ჩვენ ხშირად გვეუბნებიან, რომ კარგ დროს დავიბადეთ. ვერ მოვესწარით ტეკას, გაის, პურის რიგებს, “კურტკის” გახდას, დანის ფრიალს, სიბნელეს, სიცივეს და შიმშილს.

ჩვენი იმედი აქვთ, ჩვენ მომავალი ვართ, ჩვენ გავიზარდეთ რევოლუციის მერე, უნივერსიტეტებში საკუთარი ცოდნით და ლომაიას დამსახურებით ჩავაბარეთ, მეთერთმეტე კლასის გამოცდებს გადავურჩით და საერთოდ მეთერთმეტე კლასებს ძლივს მოვესწარით.

ჩვენ მოგვცეს ლექტორების არჩევის თავისუფლება, (მწირი, ერთფეროვანი და არაფრისმომცემი ვარიანტების მიუხედავად, მაგრამ მაინც.) ჩვენ გაგვიშვეს საზღვარგარეთ, (ტარტუში, მაგრამ მაინც.) ჩვენ პირველად ავირჩიეთ ქვეყნის პრეზიდენტი, ადგილობრივი თვითმმართველობა და პარლამენტი. (ისევ იგივე, მაგრამ მაინც.)

ჩვენ რევოლუციამდე სახელმწიფო სამსახურში მყოფი მშობლების ანუ პოსტრევოლუციური “ბიზნესმენების” შვილები ვართ. (უარეს შემთხვევაში უმუშევარი მშობლების).

სინამდვილეში ჩვენი დედების 90% ფილოლოგი/პედაგოგია, მამების ამდენივე პროცენტი კი ინჟინერი.

ჩვენ დროს უფრო პრესტიჟული პროფესიები საერთაშორისო ურთიერთობები, ჟურნალისტიკა, სამართალი და ბიზნესის მართვაა.

ჩვენ ვიყავით თინეიჯერები, გავიზარდეთ ასხუთზე, არ გვახსოვს საქართველოს ნაკრების გამარჯვება და მითუმეტეს თასების თასი.

ჩვენ არ ვამაყობთ ჩვენი დიადი წარსულით, ჩვენ არ გვიფრენია მოსკოვში და კიევში, არ ვიცნობთ ქართველ მამრებზე გადარეულ სლავ მდედრებს, ჩვენ არ გვიჭამია ცხელი სადილი მანეთნახევრად, არ გვითრევია ტომარა კუპონები პურის საყიდლად.

ჩვენ არც იმ წვიმაში ვმდგარვართ და ჩვენ დროს ოცი თეთრი დიდი ფული იყო.

ჩვენ არც იმ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, რომელსაც ტელევიზორში ვხედავთ, და არც იმ ქვეყნებში, რომლებსაც ფილმებში ვუყურებთ.

ჩვენ მეგობრებთან ერთად გავიზარდეთ, და მერე ყველანი გაიზარდნენ.

ვფიქრობდით, რომ მეგობრები არსად მიდიან, და მერე ჩვენ წამოვედით.

ჩვენზე ამბობენ, რომ რამეს შევცვლით, ათას რამეს გვატენიან, ჩვენ არ ვუყვარვართ დიდებს და ვეზიზღებით უფრო დიდებს.

ჩვენ ზუსტად იმდენი წლისები ვართ, რამდენისაც დამოუკიდებელი საქართველო.

ჩვენი ქვეყანა ჩვენთან ერთად იზრდება, კარგავს ძველ მეგობრებს, პოულობს ახლებს, ნელ-ნელა ხვდება, რომ ყველას ნდობა არ შეიძლება, ჩვენი ქვეყანა ბევრჯერ მიატოვეს, და პირველი სიყვარულიც არ გამოდგა ბოლო.

ჩვენ რაღაცის დასაწყისში დაბადებული და გაურკვევლად გაგრძელებულ სივრცეში გაზრდილი, დაკარგული თაობა ვართ.